Minggu, 28 Oktober 2007

Cerpen Karya Greenhill G. Weol: "Sebuah Surat Dari Sebuah Kamar Kayu Tertanggal 29 November 2006"

For Honey,

Kita skarang ada di sini, pa torang dua pe kamar, kamar kos harga dua ratus ribu yang torang dua ada tinggal sama-sama so mo amper lima bulan. Kamar sederhana ruma papang, punung lobang, kurang ja tempel deng kartas. Kamar yang panas kalo siang, mar dingin kalo malam. Kamar yang banya bifi kalo sala lapas sisa makanan. Kamar yang hon mara-mara kalo kita biking talimburan dengan komputer mar sebenarnya kita jo le tu mo manimpang. Kamar tampa kita batunggu hon pulang dari kerja kong mulai putar mp3 kong dengar hon bacirita samua cirita dari tampa karja sampe hon lala kong tabobo... bobo sama-sama. Samua sama-sama... Hon, kamar ini kita anggap sorga, karna sama-sama deng hon.

Mar, skarang kita so sandiri di kamar ini. Tadi malam hon so angka hon pe barang-barang, baju-baju, piring, glas, kipas angin, samua-samua. Hon so pinda. Hon bilang, hon pinda karena mo kase lupa tu samua-samua yang perna torang dua rasa sama-sama di kamar ini. Hon bilang torang dua pe cerita so klar. So nimbole kase trus, karna memang nimbole. Hon pe mama nda kase torang dua mo jadi karna torang dua beda greja. Hon kata Cuma beking-beking malo keluarga kalo mo trus deng kita. Percuma kata mama so kase skola tinggi-tinggi sampe jadi sarjana mar cuma mo ba iko pa kita. Hon so pili dengar pa mama. Hon bilang, masa mo buang orangtua Cuma gara-gara paitua? Hon nyanda sala. Torang dua so lama baku sayang, so baku mangarti, so baku skola. Kita nyanda mara. Kita mangarti pa hon. Kita sayang pa hon. Kita rasa le Tuhan nda perna mara orang baku sayang.

Hon skarang so dapa paitua baru yang sama deng hon. Minggu lalu hon so bawa kase tunjung pa hon pe keluarga. Hon bilang skarang mama so sanang, karna skarang hon so ada paitua yang bole mo maso greja sama-sama. Kita nda binci hon pe keluarga. Dorang slalu bae-bae pa kita. Amper ampat taun kita pigi-pigi pa hon pe kampung, amper samua hon pe sodara so kanal pa kita. Kita so anggap dorang kita pe sudara. Dorang samua bae-bae pa kita. Kitale sebenarnya suka mo jadi orang pa hon pe kampung. Skarang, so ada orang laeng yang hon ja bawa ka sana. Kita minta maaf kalo perna so ta lapas kata ancam pa dia. Dia nyanda sala, semua orang berhak mencintai dan dicintai. Kita cemburu, dia datang-datang langsung ambe hon dari pa kita. Kita susa skali, karna hon dapa lia so kase lupa pa kita. Kita hon so beking stau, so rupa nyanda perna kanal, so orang laeng. Itu yang ja beking saki skali kita pe hati.

Skarang, so dekat dari hon pe tampa karja hon tinggal. Disana ruma beton, pake tehel, kong kamar mandi di dalam. Kamar bagus, harga limaratus ribu lebe. Hon bilang so beli karpet baru, kong nanti paitua mo bawa televisi deng pleysteisyen. Hon skarang tinggal deng dia, dari hon pe kata-kata kita simpulkan bagitu. Hon skarang so ja tidor deng dia. So bagitu no, mo bilang apa. Hon so pili jalan itu, jadi kita so nda ada hak mo ator-ator hon pe kehidupan, bagitu hon bilang. Hon lagi bilang nda usah lagi ganggu-ganggu pa hon. Hon bilang kita Cuma ancam-ancam tiap kali kita ba telpon pa hon. Hon bilang suda jo mo bilang-bilang tentang kita pe orang tua karena so bukang hon pe urusan. Io hon, kita mangarti. Kita minta maaf kalo so banya ba ganggu. Kita so sala. Kita Cuma lagi nintau mo beking apa. So bodok. Orang yang paling kita sayang tiba-tiba so pigi kase tinggal pa kita.

Sebenarnya kita nimbole mo bilang ini pa hon. hon mo bilang lombo. Hon mo bilang cengeng. Hon mo bilang kita kase-kase tunjung kelemahan, kase-kase tunjung aer mata, supaya hon kasiang. Cari-cari perhatian. Hon bilang kalo bagini hon malah lebe binci. Hon bilang kalo so berakhir ya sudah no! Skali lagi sori hon. Kita lagi panik, bingo-bingo yaki. Kita nda ada orang laeng yang dekat deng kita selain hon. Nda ada orang laeng yang perna lia kita pe aer mata selain hon. Nda ada orang laeng yang kenal pa kita luar dalam selain hon. Hon, kita ilang pegangan. So nintau mo kamana, so nintau mo bagimana. Samua kita rasa so nyanda berguna. Hon, kita nda pernah rasa saki hati sampe bagini. Hon, kita nda pernah sayang orang laeng sama dengan kita sayang pa hon. Kita kehilangan skali komang. Kita so nda mampu. Kadang kita ja pikir kyapa hon tega biking bagini pa kita. Sori hon, kita Cuma mo jujur, kita nda sekuat yang hon kira. Kita pe kuat ada pa hon... mar skarang hon so pigi.

Kita tau hon le saki hati. Kita tau hon le nimau samua ini mo jadi. Kita tau samua ini jadi bukang karna hon so nda sayang pa kita. Kita tau ini samua usahanya hon untuk sebuah masa depan yang baru, yang mungkin lebih cerah. Io hon, kita tau kita nda bisa menjanjikan apa-apa. So lama torang dua sama-sama nda ada kejelasan mo kamana, Cuma bagini-bagini jo. Kita le nda punya apa-apa. Hon bilang masa kata mo bagi-bagini trus tanpa kepastian? Kita bukan nda mo berusaha. Cuma hon kan tau, ada yang nimbole kita langgar. Setelah skarang so karja hon pe pikiran so lebe tabuka. So banya tamang-tamang karja ja bilang-bilang akang. Hon so se lupa dulu perna baku bilang mo baku sayang selamanya. Mar itu dulu. Waktu hon masi mahasiswa. Kita nda berhak mara. Sapa le yang mo hidop Cuma mo makang cinta! Io to? Skarang hon so ada masa depan deng dia. Hon bilang taun depan so mo kaweng. Kita nda mara. Kita Cuma kecewa, kyapa Cuma hon tu beruba, kong pe cepat skali le, kita nyanda.

Slalu kita berusaha kase yang terbaik pa hon. Samua-samua yang kita bole beking, kita pasti beking. Samua-samua yang kita bole kase, kita pasti kase. Kita tau, samua itu nyanda banya, nyanda berlebihan. Mar, kita so kase samua yang kita bisa. Samua-samua. Kita le sebenarnya ada mimpi for torang dua. Mimpi yang skarang mungkin tinggal mo jadi mimpi selama-lamanya. Kita nda mimpi besar-besar, nda muluk-muluk. Mungkin hon Cuma mo tatawa akang. Kita Cuma mimpi mo hidop sama-sama deng hon, kase lupa tu samua perbedaan, sanang sama-sama, susa sama-sama, kong hidop sampe tua, baku sayang sampe tua. Deng terakhir, kalo Tuhan ijinkan, kita nanti mo brenti banafas sementara hon ja plo. Mudah-mudahan le bole mo sama-sama bakudapa di sorga, kong hidop di sama selama-lamanya. Kalo itu jadi, so kita tu orang yang paling sanang di dunia ini!

Hon, skarang kita so bukang hon pe sapa-sapa lagi. Kita so bukang hon pe paitua. Hon slalu ulang-ulang kalo torang dua so nyanda ada apa-apa. So nyanda ada hak. Hon so ada paitua baru. Skarang kita Cuma seorang yang kecewa, sendiri, susa, deng somo gila. Kita tau kita so nda lagi ada harga. Kita le tau mungkin so nyanda guna mo bilang ini samua. Hon kurang mo tatawa akang sto. Kage hon kurang mo luda akang le. Mar kita musti bilang, akan selalu bilang, dan akan terus bilang kalo kita sayang skali pa hon. Biar hon so deng sapa-sapa, hon tetap satu-satunya orang yang kita sayang. Kita rasa hon sebenarnya mangarti apa kita pe perasaan, hon mangarti apa yang kita da tulis-tulis ini. Sebenarnya kita suka mo bacirita lewat kita pe bibir sandiri, Cuma tiap kali torang dua tabakudapa kita Cuma mo ta kaluar aermata. Banafas le mar susa.

Hon, skali lagi kita mo bilang, kita masi tunggu pa hon di sini, di torang dua pe kamar ini. Sama deng kita ja ba tunggu kalo hon kaluar malam pulang subuh. Sama deng kita ja batunggu pa hon pulang kerja. Kita nda mo brenti batunggu sampe kapan pun.

Kita masi batunggu hon. Pulang jo.